το νομοσχέδιο για την πρόνοια «σαρώνει» και τις υποτυπώδεις υπηρεσίες που υπήρχαν

ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΠΡΟΝΟΙΑ

«Σαρώνει» και τις υποτυπώδεις υπηρεσίες που υπήρχαν

Δραματικές οι επιπτώσεις για τα άτομα με αναπηρία, χρόνιες παθήσεις, ΑμΕΑ και τις οικογένειές τους

Από πρόσφατη κινητοποίηση της ΣΕΑΑΝ στο υπουργείο Υγείας

Η συγχώνευση ή κατάργηση δομών πρόνοιας σημαίνει ένα ακόμα αβάσταχτο φορτίο για χιλιάδες άτομα με αναπηρίες ή χρόνιες παθήσεις και τις οικογένειές τους, που ήδη βιώνουν έναν Γολγοθά εξαιτίας της έλλειψης και της υποβάθμισης της Πρόνοιας.

Με το νομοσχέδιο που παρουσίασε στο υπουργικό συμβούλιο την περασμένη Τετάρτη ο υπουργός Υγείας, θα υποβαθμιστούν και θα συρρικνωθούν ακόμη περισσότερο οι όποιες δομές Πρόνοιας υπήρχαν για ενήλικες και παιδιά που δεν μπορούν ούτε να αυτοεξυπηρετηθούν. Θα αναγκαστούν οι οικογένειές τους να τους αναλάβουν, όσοι από αυτούς έχουν οικογένεια. Θα στερηθούν αποθεραπείας και αποκατάστασης άνθρωποι που επέζησαν από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο ή ένα ατύχημα και θα μπορούσαν να ζήσουν κανονικά, ακόμα και να επιστρέψουν στην παραγωγή. Ακόμη περισσότερες λαϊκές οικογένειες θα εξωθηθούν σε κάποια ιδιωτική δομή. Οι επιπτώσεις θα είναι πιο δραματικές για όσους δεν έχουν κανένα τέτοιο οικονομικό περιθώριο. Ταυτόχρονα μεγάλοι κερδισμένοι θα είναι οι επιχειρηματίες που αναπτύσσουν δραστηριότητες σε αυτούς τους τομείς.
Συγκεκριμένα με το νομοσχέδιο - ανάμεσα σε άλλα που φέρνει - συγχωνεύονται ή καταργούνται 46 απ' τις 94 δομές πρόνοιας. Από τις 46 μονάδες που συγχωνεύονται οι 7 είναι τα Κέντρα Αποθεραπείας, Φροντίδας και Κοινωνικής Αποκατάστασης (ΚΑΦΚΑ), δηλαδή απευθύνονται σε ανάπηρους, τραυματίες ή άρρωστους με εγκεφαλικά. Τα 600 συνολικά κρεβάτια των ΚΑΦΚΑ θα υπάγονται πλέον στα δημόσια νοσοκομεία, χωρίς να αποκλείεται να πληρώνουν και το 5ευρω χαράτσι. Επιπλέον σύμφωνα με επιστήμονες, υπάρχει ανάγκη για 2.000 κρεβάτια. Αντί να αυξηθούν τα κρεβάτια των ΚΑΦΚΑ και να προσληφθεί προσωπικό, η λειτουργία τους μεταφέρεται στα ήδη επιβαρυμένα, με τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές νοσοκομεία, τα οποία σημειωτέον λειτουργούν πλέον σαν επιχειρήσεις που εμπορεύονται υπηρεσίες υγείας.

Ανύπαρκτες οι δομές Πρόνοιας

Στην Πρόνοια ποτέ δεν υπήρξε ένα δομημένο δημόσιο σύστημα, έστω και υποβαθμισμένο. Οι αστικές κυβερνήσεις, η καπιταλιστική οργάνωση της παραγωγής, ποτέ δεν είχαν ανάγκη ένα στοιχειώδες σύστημα Πρόνοιας, όπως είχαν για παράδειγμα ανάγκη από ένα υποτυπώδες δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, προσαρμοσμένο στις ανάγκες της αγοράς και της καπιταλιστικής παραγωγής. Οι βαριά ανάπηροι, οι χρόνια πάσχοντες ήταν και είναι κυριολεκτικά άτομα για τον «Καιάδα». Οσες ελάχιστες δομές Πρόνοιας υπάρχουν είναι άθλιες, με τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές, υπολειτουργούν. Η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων εκτιμά ότι το 10% του πληθυσμού είναι άτομα με κάθε είδους αναπηρία από όλες τις ηλικίες. Από αυτούς οι 500.000 είναι άτομα με βαριές αναπηρίες, από τους οποίους περίπου 100.000 με πολύ βαριές αναπηρίες, σε σημείο να μην μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν, να επικοινωνήσουν κλπ. Οι υπάρχουσες δομές καλύπτουν γύρω στα 3.000 - 4.000 άτομα.
Η οικογένεια αποτελεί σε τελευταία ανάλυση τη βασική «δομή Πρόνοιας». Η φροντίδα των αναπήρων, των ΑμΕΑ, των χρονίως πασχόντων αποτελεί για τις αστικές κυβερνήσεις ατομική, οικογενειακή υπόθεση, ανάλογα με το πορτοφόλι του καθένα. Παρ' όλα αυτά ακόμη και αυτές οι άθλιες δομές αποτελούσαν μια μεγάλη ανάσα για τις οικογένειες των βαριά αναπήρων και των χρονίως πασχόντων. Ο,τι κλείνει, οξύνει τα τεράστια προβλήματα. Ταυτόχρονα, αυτή η εξέλιξη έρχεται σε μια περίοδο που η λαϊκή οικογένεια τσακίζεται κυριολεκτικά, στενεύουν πολύ τα περιθώρια να πληρώσει κανείς για το Ειδικό σχολείο, την ιδιωτική δομή, μια γυναίκα στο σπίτι να προσέχει το άτομο που έχει ανάγκη.

Δραματικές επιπτώσεις

Το υπουργείο Υγείας παρουσιάζει αυτές τις συγχωνεύσεις σαν «ένωση δυνάμεων», που μάλιστα δεν θα κοστίσει τίποτα. Βέβαια, από τη μία αυτές οι «δυνάμεις» δεν υπάρχουν κι από την άλλη, φυσικά και δεν θα κοστίσει τίποτα, αφού η «συνένωση» δεν θα συνοδευτεί με αύξηση του προσωπικού, ανάπτυξη των υποδομών. Αντίθετα τραγικές ήταν και θα είναι οι επιπτώσεις για τους ίδιους τους «ωφελούμενους» και τις οικογένειές τους.
Οταν μιλάμε για ανθρώπους με βαριές νοητικές ή σωματικές αναπηρίες, χρονίως πάσχοντες που είναι κατάκοιτοι, πρόκειται για ανθρώπους που έχουν ανάγκη από περιποίηση επί 24ώρου βάσεως. Ποια οικογένεια μπορεί - είτε λόγω χρόνου, είτε λόγω έλλειψης γνώσεων και δεξιοτήτων - να κάνει κάτι τέτοιο; Αυτές οι προνοιακές δομές χρειάζονται πρώτα και κύρια νοσηλευτικό και βοηθητικό προσωπικό που θα τους φροντίζει. Επιπλέον, χρειάζονται Κέντρα με εξειδικευμένη παρέμβαση.
Για παράδειγμα, τα άτομα με αυτισμό θέλουν ειδική θεραπεία και αντιμετώπιση και μάλιστα από σταθερό προσωπικό, γιατί τα άγνωστα πρόσωπα τους αποδιοργανώνουν. Τα περισσότερα όμως κέντρα πρόνοιας στην πραγματικότητα είναι αποθήκες. Συνυπάρχουν οι κατάκοιτοι με ανθρώπους με ελαφριά αναπηρία, οι βαριές ψυχωτικές περιπτώσεις με παιδιά με ελαφριά νοητική αναπηρία κλπ.
Ανάλογη είναι η κατάσταση και όσον αφορά την αποθεραπεία, τη φροντίδα και την κοινωνική αποκατάσταση ανθρώπων που επέζησαν από ένα τροχαίο, ένα εργατικό «ατύχημα», ένα εγκεφαλικό επεισόδιο. Αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται οργανωμένη φυσιοθεραπεία, εργοθεραπεία, λογοθεραπεία για να επανέλθουν λειτουργίες, που αδρανοποιήθηκαν. Χρειάζεται η επιστημονική ομάδα μαζί με τον φυσίατρο να παρακολουθεί κάθε περίπτωση χωριστά, να βγάλουν εξειδικευμένο πρόγραμμα ώστε να επανακτήσει τις λειτουργίες του ή να εκπαιδευτεί να ζει και να εργάζεται με την αναπηρία ή το «κουσούρι» που απέκτησε. Πολλές είναι οι περιπτώσεις ατόμων, τα οποία με την κατάλληλη θεραπεία θα μπορούσαν να επανενταχτούν στην παραγωγή. Το τελευταίο είναι μεγάλο όφελος τόσο για το άτομο, όσο και για την κοινωνία. Μια κοινωνία όμως που δεν πετάει βίαια έξω από την παραγωγή εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, αλλά η οικονομία σχεδιάζεται κεντρικά και κανείς δεν περισσεύει από την παραγωγή, αντίθετα όλοι προσφέρουν, όλοι παράγουν ανάλογα με τις δυνατότητές τους.
Να σημειωθεί δε, ότι κάθε χρόνο στην Ελλάδα έχουμε 5.000 νέους παραπληγικούς από τροχαία - κυρίως - ή εργατικά «ατυχήματα». Επίσης έχουμε 36.000 αγγειακά επεισόδια το χρόνο. Ολοι αυτοί θα μπορούσε να βελτιωθεί η ζωή τους σε σημαντικό βαθμό και να ξαναεργαστούν. Η θεραπεία τους όμως στον καπιταλισμό θεωρείται κόστος για το αστικό κράτος και κέρδος για τους επιχειρηματίες της υγείας και της πρόνοιας. Ετσι, τα ΚΑΦΚΑ μεταφέρονται στα νοσοκομεία, τα οποία δεν έχουν καλά - καλά γιατρούς και νοσηλευτές. Στην πλειοψηφία τους πάντως οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη αποθεραπείας και αποκατάστασης στρέφονται στον ιδιωτικό τομέα, αφού ο δημόσιος είναι σχεδόν ανύπαρκτος. Κανονικά θα έπρεπε σε κάθε Περιφέρεια κοντά σε ένα δημόσιο νοσοκομείο να υπάρχει και ένα ΚΑΦΚΑ.
Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ την τελευταία 20ετία σιωπηρά είχαν συνομολογήσει την επενδυτική δραστηριότητα του επιχειρηματικού τομέα στον τομέα της αποκατάστασης, που γιγαντώθηκε. Ετσι, τα ασφαλιστικά ταμεία καταβάλλουν νοσήλια 150 ευρώ τη μέρα για αποκατάσταση στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος σε ετήσια βάση απομυζά 50 εκατ. ευρώ για αποκατάσταση των ασφαλισμένων, πέραν των ποσών που καταβάλλουν όσοι καταφεύγουν στο εξωτερικό.

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ